چهار سال از رحلت علامه امینی می گذشت که شبی پسر بزرگش دکتر محمد هادی او را در خواب دید.پدر شاد و خندان بود.محمد هادی می پرسد: « آقا جان! آن جا کدام عمل موجب نجات شما شد، کتاب الغدیر یا سایر تالیفات، یا تاسیس بنیاد کتابخانه امیرالمومنین (ع)؟» پدر لحظه ای تامل کرد و سپس فرمود:« فقط زیارت ابی عبدالله الحسین(ع)» محمد هادی می گوید:« شما می دانید روابط ایران و عراق تیره است و راه کربلا، بسته، چه کنیم؟ علامه پاسخ می دهد:«در مجالس امام حسین (ع) شرکت کن، ثواب زیارت حضرت را به تو می دهند. » و بعد از لحظاتی بار دیگر رو به محمد هادی می گوید:« پسرجان! در گذشته بارها یادآوی کردم و الان هم به  تو توصیه می کنم یارت عاشورا را هیچ وقت و به هیچ عنوان فراموش مکن ...»